Założycielką Żywego Różańca była Paulina Jaricot (1799-1862), córka francuskiego fabrykanta jedwabiu.
Pierwszą jej inicjatywą było Dzieło Rozkrzewiania Wiary, stawiające sobie za cel wspieranie (w dużej części finansowe) misji katolickich. W wieku 27 lat (1826 r.) Paulina Jaricot położyła podwaliny pod Żywy Różaniec, zrzeszenie liczące w chwili jej śmierci ok. 3 mln członków, które w roku 1827 otrzymało specjalne błogosławieństwo Ojca Świętego Leona XII. Paulina, podobnie jak w czasie realizacji pierwszej inicjatywy, gdy szukała pomocy finansowej dla misji katolickich, w swym kolejnym dziele poszukiwała dla nich wsparcia modlitewnego. W wizji założycielki członkowie Żywego Różańca mieli tworzyć grupy modlitewne wspierające działalność ewangelizacyjną i charytatywną Kościoła. Róże Żywego Różańca miały być zapleczem modlitewnym dla założonych przez nią dzieł. Tworzyła zatem grupy składające się z piętnastu osób, z których każda zobowiązała się codziennie odmówić dziesiątek różańca, rozważając „wylosowaną” co miesiąc tajemnicę. Członkowie „piętnastek” byli tak dobierani, aby w każdej znalazł się „ktoś dobry, średni i tacy, którzy mają tylko samą dobrą wolę… Piętnaście węgielków, jeden tylko jest rozżarzony, trzy lub cztery częściowo, pozostałe zaś wcale. Zbliżcie je do siebie – a powstanie żar”.
Pierwszym dokumentem papieskim, zatwierdzającym stowarzyszenie i nadającym odpusty, był list apostolski Grzegorza XVI „Benedicentes” (27.01.1835r.). Ten sam papież na temat Żywego Różańca wypowiadał się jeszcze w roku 1835, gdzie wyjaśniał, że jeżeli jedna lub kilka osób, należących do Róży, opuszcza odmówienie swej Tajemnicy, inni członkowie tej Róży odmawiający wyznaczoną im tajemnicę, łask odpustowych nie tracą. Po nim oficjalnie zabrał głos Pius IX w liście apostolskim „Quod iure hagreditario” (7.08.1877r.), ustanawiając zasady organizacyjne Stowarzyszenia Żywego Różańca. Każdy z następnych papieży w oficjalnych dokumentach oraz nauczaniu wyjaśniał i podkreślał wagę tej modlitwy, zachęcając do jej rozwoju. Warto tutaj wspomnieć, że do czasu Leona XIII (+1903), 35 papieży wydało 135 listów apostolskich, zachęcając do odmawiania różańca. Papieże naszego stulecia czynią to jeszcze częściej. Ostatnim dokumentem papieskim jest list apostolski „Rosarium Virginis Mariae” z dn. 16.10.2002 r. Ojciec Święty Jan Paweł II zainicjował tym listem obchody Roku Różańca Świętego w całym Kościele (16.10.2002r. – 16.10.2003 r.).
ZADANIA KÓŁ ŻYWEGO RÓŻAŃCA: Zaszczytnym obowiązkiem Kół Różańcowych jest modlitwa w intencjach Ojca Świętego, apostolskich i misyjnych. Członkowie mają na celu za pomocą wspólnej modlitwy dochować wierności Bogu, wytrwać w dobrym, bronić od złego siebie i bliskich. Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.Członkowie mają obowiązek wielbić i naśladować Maryję oraz w szczególny sposób powinni wystrzegać się ciężkich grzechów. Na czele każdego Koła stoi zelator lub zelatorka. Mają oni comiesięczny obowiązek pilnowania zmiany tajemnic różańcowych. Zmiana tajemnic odbywa się co miesiąc. Członkowie korzystają z Mszy świętych i nabożeństw odprawianych w ich intencji oraz za żywych i zmarłych. Przynależność do Koła Żywego Różańca dokonuje się przez wpisanie do rejestru członków i zobowiązaniu się do codziennego odmawiania jednej dziesiątki Różańca świętego. Koła różańcowe są wielkim darem, bo jest to wielka armia ludzi która codziennie modli się i wyprasza potrzebne łaski dla parafii.
* WIENIEC Z RÓŻ Za ojca Różańca świętego uważa się św. Dominika, któremu miała się objawić Matka Najświętsza i przykazać rozpowszechnianie tej modlitwy na całym świecie. Nie był to jednak Różaniec w dzisiejszej formie. Różaniec stał się dla św. Dominika skuteczną bronią w walce z herezją albingensów. Legenda głosi, że to właśnie w czasie jednej z jego wypraw, w trakcie której zwalczał tę herezję, zrodziła się modlitwa różańcowa. Pomimo postów i modlitw posługa św. Dominika nie przynosiła owoców. Wówczas objawiła się Matka Boża i poleciła Dominikowi, by nie tylko głosił kazania, lecz by połączył je z odmawianiem tzw. Psałterza Maryi, czyli 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze nasz. Od tej pory św. Dominik przeplatał swoje nauki modlitwą różańcową, w której rozważał wraz ze słuchaczami treści zawarte w głoszonych naukach.
* Nazwa Różańca wywodzi się ze średniowiecza. W ówczesnej mentalności świat stworzony traktowano jako księgę o Panu Bogu, a w przyrodzie dopatrywano się rzeczywistości duchowych. Szczególną rolę pełniły kwiaty, symbolizowały one różne cechy. Często też ofiarowywano kwiaty Bogu i ukochanym osobom. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty i dlatego odmawianie różańca porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli różańcem. Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalono w XV wieku dzięki dominikaninowi Alamusowi a la Roche (1428-1475). On ustalił liczbę 150. Zdrowaś Maryjo. na wzór 150 psalmów, które podzielił na dziesiątki poprzeplatane modlitwą .Ojcze nasz.. Dla rozpowszechniania tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Dzięki zakonowi dominikańskiemu modlitwa różańcowa już w XV wieku stała się znana w całym Kościele. Do Polski modlitwę różańcową sprowadził i szeroko propagował ją wśród wiernych dominikanin Święty Jacek. Do Bractwa Różańcowego należeli m. in. królowie Zygmunt Stary, Stefan Batory, Jan III Sobieski i wodzowie: Tadeusz Kościuszko i Kazimierz Pułaski.
* MODLITWA KOŚCIOŁA Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła i była traktowana jako oręż przeciw wrogom wiary. Jednym z przykładów skuteczności tej modlitwy była zwycięska bitwa morska pod Lepanto w 1571 roku. Szesnastowieczna Europa była zagrożona napaścią muzułmanów. Od VII wieku, kiedy kalif Oman zdobył Jerozolimę i Ziemia Święta przestała należeć do chrześcijan, islam dążył do narzucenia siłą swojej religii światu. W VIII w. muzułmanie, po opanowaniu Afryki Północnej, zajęli Hiszpanię. Przez krótki czas inwazja Mahometan była powstrzymywana przez wyprawy krzyżowe. W XVI wieku imperium muzułmańskie wybudowało ogromną flotę, planowało bowiem zająć chrześcijańskie porty śródziemnomorskie i ruszyć na podbój Rzymu, a potem Europy. Wtedy papież Pius V, dominikanin i gorący propagator różańca, wezwał wszystkich katolików do modlitwy różańcowej. 7 października 1571 roku w okolicach Lepanto miała miejsce decydująca bitwa morska, w której starły się ze sobą flota chrześcijańska i turecka. Zacięta walka trwała wiele godzin, a o zwycięstwie Świętej Ligii przesądziła nieoczekiwana zmiana pogody . wiatr uniemożliwił manewry wojskom tureckim. Zwycięska bitwa zatrzymała inwazję muzułmanów na Europę. W dowód wdzięczności Wenecjanie w nowo wybudowanej kaplicy dziękczynnej napisali: Non virtus, non arma, non duces, sed Mariae Rosiae victores nos fecit., Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maria różańcowa dała nam zwycięstwo. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej. W encyklice napisał: Pragniemy szczególnie, aby nigdy nie zostało zapomniane wspomnienie wielkiego zwycięstwa uzyskanego od Boga przez zasługi i wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny w dniu 7 października 1571 r., odniesione w walce przeciw Turkom, nieprzyjaciołom wiary katolickiej. Papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem, w 1716 roku, rozszerzył święto Matki Bożej Różańcowej na cały Kościół. W roku 1885 papież Leon XIII polecił odmawiać Różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo różańca świętego módl się za nami”. Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawienia w Lourdes (1858r.), Fatimie (1917r.) i w polskim Gietrzwałdzie (1877r.) wzywała do modlitwy różańcowej. O skuteczności tej modlitwy można przekonać się patrząc na codzienne życie wielu osób. Mogą świadczyć o tym choćby liczne wota w kościołach zawieszane przy obrazach Matki Bożej Różańcowej. Świadkiem mocy tej modlitwy jest też Jan Paweł II, który w czasie wspólnej modlitwy różańcowej w Ludźmierzu powiedział: „Zawsze mogłem na nią liczyć, szczególnie w momentach trudnych bardzo jej potrzebuję i nadal was o nią proszę”. Na początku 25 roku swojego pontyfikatu ogłasza Rok Różańca (X-2002r. – X-2003r.) Pisze List Apostolski o różańcu i daje Kościołowi do rozważania nową część różańca . Tajemnice Światła. Odtąd też wspólnoty Kółek Różańcowych powiększają swój skład do 20 osób w kółku i rozszerzają modlitwę o pięć Tajemnic Światła.
OBIETNICE RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO Obietnice będące treścią tzw. objawienia prywatnego bł. Alana de Rupe. Obietnic tych jest piętnaście, tyle ile pierwotnie (przed zmianą dokonaną przez papieża Jana Pawła II 16 października 2002 r.) było tajemnic różańca. Ktokolwiek będzie Mi służył przez odmawianie różańca św. otrzyma wyjątkowe łaski. Obiecuję Moją specjalną obronę i największe łaski wszystkim tym, którzy będą odmawiać różaniec. Różaniec stanie się bronią przeciw piekłu; zniszczy, pomniejszy grzechy, zwycięży heretyków. Spowoduje on, że cnoty i dobre dzieła zakwitną; otrzyma on od Boga obfite przebaczenie dla dusz; odciągnie serca ludu od umiłowania świata i jego marności. Dusza, która poleci Mi się przez odmawianie różańca nie zginie. Ktokolwiek będzie odmawiał różaniec i odda się rozmyślaniu nad jego świętymi tajemnicami, nigdy nie będzie pokonany przez niepowodzenia. Bóg nie będzie karał w swojej sprawiedliwości, nie zginie śmiercią niespodziewaną; jeżeli będzie sprawiedliwym, wytrwałym w łasce Bożej i będzie godnym życia wiecznego. Ktokolwiek będzie miał prawdziwe nabożeństwo do różańca – nie umrze bez sakramentów Kościoła. Wierni w odmawianiu różańca będą mieli w życiu i przy śmierci światło Boże i pełnię Jego łaski. Uwolnię z czyśćca tych, którzy mieli nabożeństwo do różańca świętego. Wierne dzieci różańca zasłużą na wysoki stopień chwały w niebie. Otrzymacie wszystko, o co prosicie przez odmawianie różańca. Wszystkich, którzy rozpowszechniają różaniec będę wspomagała w ich potrzebach. Otrzymałam od Mojego Boskiego Syna obietnicę, że wszyscy obrońcy różańca będą mieli za wstawienników cały Dwór Niebieski w czasie życia i w godzinę śmierci. Wszyscy, którzy odmawiają różaniec są Moimi synami i braćmi Mojego Jedynego Syna Jezusa Chrystusa. Nabożeństwo do Mojego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.
ODPUST ZUPEŁNY Odpust zupełny – mogą zyskać członkowie KŻR w dniu przyjęcia do Żywego Różańca oraz: w uroczystość Narodzenia Pana Jezusa, w święto Ofiarowania Pańskiego, w uroczystość Zwiastowania NMP, w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi. Od wieków chrześcijanie próbowali odpowiedzieć na wezwanie św. Pawła do nieustannej modlitwy. Jednym ze sposobów było powtarzanie różnych modlitw. Pierwszą i najstarszą modlitwą chrześcijan jest modlitwa, której nauczył sam Jezus – Ojcze nasz. Dlatego też pierwsze reguły zakonne zobowiązywały mnichów do wielokrotnego powtarzania właśnie tej modlitwy. Na przykład reguła benedyktyńska jeszcze w XI wieku nakazywała braciom zakonnym codziennie odmawiać 150 raz. Ojcze nasz. na wzór kapłańskiego oficjum złożonego ze 150 psalmów. Od pierwszych wieków chrześcijaństwa odczuwano także potrzebę proszenia o wstawiennictwo Najświętszą Maryję Pannę. Dlatego w XII wieku utrwalił się w Kościele zwyczaj odmawiania pozdrowienia, którym w scenie zwiastowania Anioł przywitał Maryję. Z czasem dodano do nich słowa wypowiedziane przez świętą Elżbietę w czasie nawiedzenia. Obecna forma Zdrowaś Maryjo. ostatecznie ukształtowała się w XV wieku. Zatwierdził ją Pius V w 1566 roku. Z czasem do modlitwy Ojcze nasz zaczęto dodawać Zdrowaś Maryjo. I tak te dwie modlitwy dały początek różańcowi.